De foto die ik bij deze blog heb geplaatst heb ik genomen bij mijn bezoek aan het Holocaustmuseum in Amsterdam. Een foto, gemaakt bij de bevrijding van het kamp Bergen-Belsen, die mij ontroert. Ik zie dat kleine jongetje tussen die dode mensen lopen. Misschien wel op zoek naar zijn papa en mama. Waar zijn ze? Wat zal er in zo’n kinderhart zijn omgegaan? Deze afgrijselijke beelden zal hij z’n hele leven hebben meegedragen. Misschien leeft hij nog wel, maar is dan nu een man die richting de 90 jaar gaat. Al die stakkers die daar liggen zijn door honger en ellende omgekomen. Ze zijn onderdeel van de 6 miljoen Joden die werden omgebracht.
De nationale dodenherdenking vanavond op de Dam in Amsterdam is dit jaar beladen. En dat is schandelijk voor zo’n plechtig gebeuren. Deze herdenking is exclusief. En dat betekent dat het voor een bepaalde groep mensen is. Hen gedenken wij. Het zijn alle Nederlanders die in de Tweede Wereldoorlog omkwamen:
Joden die werden weggevoerd naar de Duitse concentratiekampen en nooit meer terugkwamen. Sinti en Roma die de concentratiekampen niet overleefden. Verzetsstrijders, waaronder een oom van mijn vader die op de Coolsingel in Rotterdam werd gefusilleerd. Mensen die onderduikers verborgen hielden en werden verraden en dit met de dood moesten bekopen. Mensen die van honger en ellende stierven. Militairen die vochten voor onze vrijheid.
Deborah Maarsen (83) overleefde de Holocaust. Vanavond legt ze een krans bij de dodenherdenking op de Dam. Ze twijfelde of ze moest gaan: ”In Nederland is geen plek meer voor Joden,” vertelt ze in een interview in De Telegraaf aan Wierd Duk. Als actief lid van de Joodse gemeenschap is ze gevraagd om samen met een kleinkind en achterkleinkind een krans te leggen. “Ik ga, óndanks het Comité 4 en 5 mei.”
Vanavond zijn we twee minuten stil. Ik hoop zo dat iedereen het burgerlijk fatsoen kan opbrengen om echt stil te zijn.
En degenen die voor of tijdens de herdenking ‘Free Palestine…’ willen scanderen verwijs ik naar de alternatieve dodenherdenking. Daar kunnen ze zo hard schreeuwen als ze maar willen.
Aan wie je nog meer wilt denken is een persoonlijke keuze. Ik denk bijvoorbeeld ook aan de duizenden Amerikaanse en Britse militairen die sneuvelden voor onze vrijheid en in ons land begraven zijn, denk aan de Grebbeberg, aan Margraten, etc.
Als je de nationale dodenherdenking inclusief wilt maken sla je de plank mis, want dan moet je er een internationale dodenherdenking van maken. De exclusiviteit van de herdenking is dan weg. Bovendien is het eind zoek van wie je dan allemaal moet herdenken.
Uitgerekend vanavond wordt er een alternatieve dodenherdenking gehouden op het Malieveld in Den Haag. Helaas, zo diepgezonken is Nederland dat dit wordt getolereerd. Gemeente Den Haag, burgemeester Van Zanen, schaam u diep! Een schande en een klap in het gezicht van de Joodse gemeenschap.
En dat is de bedoeling ook. Want het gaat om Gaza. En iedereen die wat speurwerk verricht op bijvoorbeeld X en niet alleen het Hamas-gekleurde NOS-journaal gelooft, weet dat het gaat om in meerderheid (ik zeg nadrukkelijk meerderheid) Hamas terroristen. Moeten we die herdenken? Zijn die het herdenken waard? Tuig dat een rituele slachting onder onschuldige Joodse burgers aanrichtte, dat nog steeds 59 gijzelaars gevangenhoudt, dat de Joden en Israël van de aardbodem wil verdelgen? Moeten we dáár twee minuten stil voor zijn? Nee, nog geen twee seconden.
Reactie plaatsen
Reacties