Na 738 dagen zijn de resterende levende gijzelaars vrijgekomen. Na evenzoveel dagen voor hen te hebben gebeden, zijn de vele gebeden verhoord. Daar danken we God voor.
Helaas geldt dat niet voor alle gegijzelden. De meesten van hen hebben het niet overleefd. Zijn in gevangenschap vermoord of van ziekte en ellende overleden. En dan denk ik: waarom zij niet? We hebben toch ook voor hen gebeden? We krijgen hierop geen antwoord.
En dan die deal: 20 levende gijzelaars tegen bijna 2000 moordenaars. De grootste schurken, waaronder de bedenkers van 7 oktober, komen vrij. Niet te verteren. Al helemaal niet voor de nabestaanden van hen die door deze terroristen zijn vermoord. En wat gaan deze moordenaars nu doen?
Is Hamas hiermee uitgespeeld? Nee! Zolang Hamas niet letterlijk is vernietigd zal het een essentieel gevaar voor Israël blijven. Khalil al-Hayya, een van de Hamas-leiders die deelnemen aan de onderhandelingen in Caïro: “De aftelling naar het volgende bloedbad is begonnen. De volgende keer zullen we alle Joden afslachten.”
Vanmorgen stuurde een vriend van mij een opinie door van Awi Cohen onder de titel: Wat de gevestigde media u niet vertellen over Hamas.
Cohen: “Op slechts 7 van de 20 punten van het vredesplan van de Amerikaanse president Trump, heeft Hamas ‘ja’ gezegd. Zoals bij eerdere voorstellen, heeft Hamas alleen maar gedaan alsof het hele plan aanvaard werd.” “(…) Een Hamasleider heeft echter al gezegd dat zij zich niet gaan ontwapenen. Nu Israël zich gedeeltelijk terugtrekt, is Hamas alweer begonnen de Gazanen zelf te terroriseren. Tegenstanders en leden van andere milities worden weer aangevallen en vermoord.”
Onze gedachten gaan terug naar al die lieve mensen die bij die lafhartige slachtpartij op 7 oktober 2023 omkwamen. En naar allen die naar Gaza werden ontvoerd en daar werden vermoord. In het bijzonder naar hun geliefden.
Ik heb de foto van het graf van mama Bibas en haar twee zoontjes hierbij geplaatst. Maar er waren er zoveel meer wiens foto we zagen voorbijkomen.
Vanmorgen vloeiden er tranen van blijdschap, in Israël en elders. Maar er zullen ook bittere tranen gevloeid hebben bij hen die straks hun geliefde in een lijkkist terugkrijgen.
Israël viert feest. Terecht. Maar het is nog geen bevrijdingsdag, want de oorlog is nog niet voorbij.
Reactie plaatsen
Reacties