Blogs van Gé den Boer

Er is een wereldwijde hetze tegen Israël gaande. Bijna iedereen doet mee. Het lijkt een gewoonte te worden. Joodse mensen worden gediscrimineerd. Een luchtvaartmaatschappij plakt nu op koosjere maaltijden een sticker met als opschrift: ‘Free Palestine’. Niet eens het burgerlijk fatsoen om alle passagiers eender te behandelen. Denk aan die jongeren die in Portugal hardhandig uit een vliegtuig werden gezet omdat ze Hebreeuwse liederen zongen. Daphna Kuhr, de dochter van Lenny Kuhr, die een tijd geleden met haar twee zoontjes een snackbar hier in Nederland binnenstapte vroeg in het Hebreeuws aan haar kinderen wat ze wilden eten. Toen de eigenaar begreep dat ze uit Israël kwamen, konden ze zonder iets vertrekken. Het meest recente voorbeeld is van een hoveniersbedrijf dat niet meer wilde werken voor een Joodse instelling in Amsterdam. Om maar wat te noemen. In het laatste geval boden een paar bedrijven aan om gratis te helpen.

Hoe voel je je nu, achteromkijkend naar afgelopen zaterdag? Geweldig toch. Wat een congres zeg. Je stond daar als een soort onderkoning van Nederland, die ons moet gaan redden van het verderfelijke rechtse gedachtegoed. Van de laatste liefde voor Israël. Van de laatste sympathie voor de Joden. Ben je toch niet voor niets vanuit Brussel naar Den Haag gekomen.

Geert Wilders trok deze week de stekker uit het kabinet. Zijn 10 punten-plan waarin een asielstop werd geëist moest nu worden ondertekend anders was het over en uit. Hij had al te veel water bij de wijn gedaan. Zelfs had hij geaccepteerd om als leider van de grootste partij geen premier te worden.

Maandag 26 mei, Jom Jeroesjalajim (Jeruzalemdag), was er een van extreme uitersten.

“De Israëlische Yuval Raphael is van het officiële Eurovisie Songfestivalalbum geschrapt.

Vandaag is het precies 77 jaar geleden dat Israël een vrij en onafhankelijk land werd. Een vrijheid die zwaar bevochten moest worden. En die tot op de dag van vandaag bevochten moet worden. Er waren periodes van rust, maar ook van oorlog, van aanslagen. Israël werd en wordt geen vrede gegund.

Al vanaf het begin van de oprichting van Ongehoord Nederland (ON) ben ik lid van deze omroep. Over het algemeen is hier een ander geluid te horen dan bij de overige NOS-nieuwsprogramma’s. En dat is hard nodig.

De foto die ik bij deze blog heb geplaatst heb ik genomen bij mijn bezoek aan het Holocaustmuseum in Amsterdam. Een foto, gemaakt bij de bevrijding van het kamp Bergen-Belsen, die mij ontroert. Ik zie dat kleine jongetje tussen die dode mensen lopen. Misschien wel op zoek naar zijn papa en mama. Waar zijn ze? Wat zal er in zo’n kinderhart zijn omgegaan? Deze afgrijselijke beelden zal hij z’n hele leven hebben meegedragen. Misschien leeft hij nog wel, maar is dan nu een man die richting de 90 jaar gaat. Al die stakkers die daar liggen zijn door honger en ellende omgekomen. Ze zijn onderdeel van de 6 miljoen Joden die werden omgebracht.

Gisteren was ik geschokt. Dat was ik toch al door die verschrikkelijke bosbranden in de heuvels van Judea, nabij Jeruzalem. De beelden die ik zag waren angstaanjagend. Mensen die op de snelweg Tel Aviv-Jeruzalem hun auto’s verlieten en wegholden om niet door het vuur te worden ingesloten. Het vuur greep razendsnel om zich heen, mede door de enorme droogte en een harde oostelijke wind.

Zojuist keek ik naar The Passion, die ieder jaar het het lijden en sterven van Jezus op een eigentijdse manier weergeeft. Daar kun je van alles van vinden. Echter, dat grote verlichte kruis in het donker vind ik indrukwekkend. Hét symbool van redding en eeuwige vrijheid in een land dat steeds donkerder wordt en meer en meer van God losraakt.